Yollar ve Ağaçlar

yeni bir yazı yazacak mecalim yok.



sadece yollar ve ağaçlar.


sadece okadar olsa her şey iyi aslında. herkes sadece yapması gerekeni yapsa ve bununla yetinse. ama olmuyor elbette, hırslar ve egolar var çünkü.


oysa yollar ve ağaçlar ne güzeller ama hırslar ve egolar..


kabul etmem lazım buna hayatım boyunca alışamayacağım,


kabul etmem lazım hayatın gerçeği bu,


kabul etmem lazım alışamayacağım şeyin adı "hayatın ta kendisi".


boğulacak gibi oluyorum bazen, bazen kusacak gibi.


bazen diyorum ki, ne işim var benim burda, bazen de "ne güzel günlerdi ama değil mi?"..


susun artık ne olur konuşmayalım. siz sormayın, bana söyletmeyin.


yollar ve ağaçlar diyeyim ben,


yollar ve ağaçlar göreyim,


düşüneyim,


denizlere varsın sokaklar,


yüzüme o gülümsemeyi oturtup sakinleşeyim.






ne acayip insanlarsınız sanki kimse ölmeyecek, sanki sıfatlarınız olmadan donsuz gibisiniz, sanki kavgasız yaşayamayacaksınız, sanki aslında yoksunuz da ancak bunlarla kendinizi bir miktar var hissediyorsunuz, varlığınız başkalarının varlığına armağan olmuş andımızı ezberlerken..


sizi çözümlemekten de kendimi çözümlemekten de bıktım artık. bunları düşünmekten, söylemekten, içinde olmaktan ölesiye sıkıldım.