Söz

Simetri hastalığım yok benim. Bi adı vardır onun tabii, ama ben bilmiyorum, bende yok zaten. Bendeki soru sorup cevap bulamama hastalığı. Bendeki anlamsız telaşlar içinde panikleyip gideceği yolu bulamama hastalığı.





bir ışık gördüm mü, üstüne yürüyorum. Sonra da ölüyorum. Sonra, öldüm diye ölüyorum.


Basitleşiyoruz, hep birden. Ne güzel, değil mi?


Bilgisayar bulunca yazmak geldi içimden. Her kaybolduğumda buraya düşüyorum ya, ondan sanırım. Bir de beyaz yaptım burayı. Logom bilgisayarımda kaldığı için öyle biraz boş kaldı başı ama olsun, dolacağını bildiğinde boşluk gözüne batmıyor insanın.




Bir açıklama yapmam mı gerekir? Bütün o beş para etmez şarkı sözlerini dinleyip, kendimi bulmam mı gerekir onlarda? Aha, benim gibi hissediyorlar, yalnız değilim, diyip, rahatlamam mı gerekir? Siz, hiç çıkış yolunuz olmadığı söylendiğinde, yol bulup kafanızı ferahlığa çıkarttınız mı hiç? Ben de çıkartmadım, boşverin.


Uzun uzun yazmayalı çok olmuş, yani kendimi. Öyle çok şey yazıp parmaklarımın yamulmasına sebep oluyorum ki aslında. bugün değerlerimden biri hemde .çok sevdiğim biri burayı okuduğunu söyledi. işte şuanda tekrar burda olmamın sebebi belkide bu!






Neyse ki O var. ...




Söz veriyorum, söz! Kimse yok söz isteyen ama ben veriyorum bak! Söz!