Aslında Bir Konu Var

Hep aynı yerde tıkanıyorum. Gururun beni ele geçirmesine izin verip hayallerimi mahvediyorum.
Yaşadığım için yaşamadıklarımdan pişman değilim ama sonuna kadar yaşayamadığım her şey için çok kırgınım, kızgınım kendime.
İnsanların ne düşündüğünü bilemediğim için düşüncelerini kontrol edemediğim için zayıf hissediyorum. Oysa kim becerebilmiş ki.
Ne istemediğimi biliyorum ama ne istediğimden haberim yok.
Her şeyi karıştırıyor batırıyor içine edebiliyorum. Çünkü heyecanlıyım.
Çok damar parçalar dinleyip tek birine takılamıyorum. Aklıma herkes geliyor.
Aklım kalabalık. Yüreğim bomboş.
Mutlu olunca mutsuz olmayı beklemekten anı yaşayamıyorum. Çünkü depresiflikten hoşlanıyorum.
Aslında mutsuzluğu da tam beceremiyorum.
Gidenler için değil, kalmayanlar için üzülüyorum.
Doğru insana inanmıyorum.
Sabredemiyorum.
Üşeniyorum.
Sıkılıyorum.
Zaman geçiyor ve düşünceler gibi zamana da müdahale edemiyorum.
Kontrolü çok seviyorum fakat hayatımda kontrollü bir şey yok.
Çığırından bir şeyler çıkıyor onların yerine başka şeyler düzene giriyor.
Neden her şey yerli yerinde değil ki,
ve neden sürekli isyan edebileceğim şeyler bulabiliyorum